't Notenboerke

Rond 1965 plantte Lucien, de grootvader van Steven, een boomgaard walnoten aan op de grens tussen Zwalm en Brakel. Dat je met een groene onrijpe bolsters van walnoten een notenlikeur kan maken is algemeen geweten en dus ontstond enkele jaren later al snel het idee om dit ook eens te proberen. Jaar na jaar werd het recept bijgewerkt tot het helemaal op punt stond. En dan moest er een naam bedacht worden. Het werd de bijzondere naam Milog, een samenvoegsel van de namen van de oudste en jongste dochter van Steven en Krista, Mirthe en Lotte, aangevuld met de G van geluk.

Notenlikeur wordt ook wel eens notenwijn of notenporto genoemd, maar met die benaming gaan Steven en Krista niet akkoord.

“Onze notenlikeur heeft niets, maar dan ook niets, met de Portugese wijn te maken. Misschien de kleur...maar zelfs dat niet... Port is rood, notenlikeur is donkerbruin. Ook het woord wijn mag hier niet gebruikt worden. Wijn is het product van de gisting van druiven of het sap ervan. Notenlikeur bevat wijn maar daarom is het toch geen notenwijn...”
Steven Van den Berge

Volgens de overlevering worden de noten het best geplukt tijdens de nacht van het feest van Sint-Jan op 24 juni. Dit is ongeveer de kortste nacht van het jaar. Of de likeur daardoor beter zal smaken is nog maar de vraag. Het belangrijkste is dat de noten nog zacht zijn binnenin en dat er nog geen schelp gevormd is. De noten worden in stukken gesneden, gewassen en in grote vaten geweekt in een mengsel van suiker, wijn en alcohol. Na 6 maand wordt het mengsel gefilterd, op smaak gebracht en op flessen getrokken. En dan komt het moeilijkste…

“Laat die flessen zolang mogelijk liggen of staan. Na een jaar smaakt ie voortreffelijk. Franse inboorlingen beweren dat hij pas echt op smaak is na vijf jaar. Het is natuurlijk zeer moeilijk om zo lang te wachten.”
Steven Van den Berge